Ik ben
Sebastiaan Grosscurt,
een journalist die zich richt op natuur, landschap en duurzaamheid. De biodiversiteitscrisis en de klimaatcrisis laten zien dat de manier waarop we ons verhouden tot onze levende omgeving aan een drastische herziening toe is. Met mijn verhalen probeer ik bij mijn lezer meer kennis en begrip voor de natuur te kweken. In mijn journalistieke onderzoek stel ik de relatie tussen mens en natuur aan de kaak.
Dit doe ik vanuit een achtergrond in duurzaamheid en ecologie. Na een BSc Earth, Energy and Sustainability volgde ik een MSc Forest and Nature Conservation en studeerde ik af als gedragscoloog met een focus op data-analyse. Momenteel ben ik PhD-kandidaat bij het Centrum voor Milieuwetenschappen (CML) van Universiteit Leiden. Mijn onderzoek richt zich op een ontastbare relatie tussen mens en dier. Dieren moeten een weg zien te banen door een omgeving die mensen overspoelen met licht en die bedekt wordt met een deken van verkeersgeluid. Ik richt me op het stapeleffect van kunstmatig licht en verkeersgeluid op het zanggedrag van vogels. Met microfoons onderzoek ik of de timing en manier van zingen veranderd door de zintuigelijke prikkels waar mensen hen aan blootstelt.
Van jongs af aan ben ik niet weg te slaan uit de natuur en vertel ik het liefst aan zo veel mogelijk mensen wat er te zien en te ervaren is. Als natuurgids bij de Waddenvereniging doe ik dit nog steeds, door het geven van excursies op het Wad. Verder ben ik regelmatig actief als docent assistent bij Universiteit Leiden, waarvoor ik veldwerk en excursies in het binnen- en buitenland begeleid.
Buitenruis?
“Wat ruist er door het struikgewas?” zong Toon Hermans uit volle borst in zijn One Man Show uit 1980, om vervolgens zijn publiek het antwoord de rest van de sketch schuldig te blijven. Buiten ruist en ritselt het ononderbroken. Veel mensen zullen zich goed in Toon Hermans kunnen inleven. Een boswandeling kan soms voelen als een aaneenschakeling van ongedefinieerde bewegingen en geluiden. Ruis is dan niet alleen het ritselen maar ook het geluid dat hoorbaar is, en toch moeilijk thuis te brengen. Melodieën die bij weinig aandacht achtergrondgeluid worden, en uiteindelijk worden genegeerd.
Ik hoorde eens het verhaal van twee jonge mannen die sinds de kleuterklas boezemvrienden waren. Hele dagen brachten ze samen door. Ze fietsten samen naar school en speelden buiten tot de zon achter de horizon verdween. Ze waren onafscheidelijk, totdat ze in een levensjaar kwamen waarin men begint met studeren. Een van de jongens trok naar de stad om daar de zakenwereld te bestormen. De ander trok juist naar het platteland en betrok een klein huisje aan de bosrand, om daar een leven als boswachter te beginnen. Op een dag nodigde de stadse man zijn vriend bij hem thuis uit om samen te eten en bij te praten. Hij haalde de boswachter op van het station en samen liepen ze langs de drukke wegen naar het huis van de zakenman. Al lopend vertelde de boswachter over zijn treinreis, toen hij plots stilstond. “Hoor jij ook die nachtegaal zingen?” vroeg hij aan zijn vriend. De zakenman probeerde zijn oren te spitsen maar hoorde niets. “Hoe kun je nou tussen alle verkeersherrie het geluid van een nachtegaal opvangen?” De boswachter antwoordde niet. Hij haalde een paar euromunten uit zijn broekzak en liet ze op de grond vallen. Meteen stonden alle voorbijgangers stil. Ze hadden het geluid van rinkelend geld gehoord en keken vlug of ze de eerste konden zijn om het geld op te rapen. “Of je iets hoort hangt niet af van het volume,” zei de boswachter, “maar of je oren op het geluid zijn afgestemd.”
Met mijn journalistieke producties wil ik oren toespitsen op buitengeluiden, mijn lezers bewust maken van wat er om hen heen ruist. Zo wordt de stem van de natuur hoorbaar. Vandaar Buitenruis.